Sultan BİNGÖL
6 Şubat 2023… kalemime almak 22 gün sürdü ve sonunda karşınızdayım. Günlerce kısa ama saniyeleri dahi geçmek bilmeyen acının, kaybın, zamanın tarifsizliği ile bitmek bilmeyen şubat ayı… Zamanın dahi 04.17 de takılı kaldığı en acı günde kalbimiz her gün bir parça daha (Telmihçe tabir ile ) acının merkezinde kök salıyor.
Zamanın amansızlıkla hesaplaşamadığı diliminde yaşamaya çalışıyoruz. Ruhumuz bedenimize ağır gelir oldu öyle ki nefes almaktan utanır olduk. Ülkemin 10 köşesi de enkaza döndü sizsiz ve sessiz kalan kimsesiz köşelerimiz ağlar oldu, evlerde ki kurulu düzenler yolları gözler oldu, enkaza atılan her ayak sesi bir çığlığı uyandırdı.
Tüm insanlık olarak beşeri duygularımızla dört gözle bu yıl geciken ve yağacak olan karı bekliyorduk lakin sonun da acı getireceğini bilseydik beklemelere dualarımızı da eklermiydik.
Bu mevsim yüreklere kar değil enkaz yağdı en ağrından… en acısından. Derler ki; her bir kar tanesini bir melek indirirmiş, yeryüzünü karla buluşturan meleğe kıyamet gününe kadar sıra gelmezmiş. Sahi her bir melek bu defa elleri dolu geldi dolu gitti…
Acının dilinin olmadığı mevsimsizlikten yazıyorum; İnsanoğlu ne mevsimi seçebilir nede ölümünü öyle bir zaman da kürek çekiyoruz ki mevsimin ölüme, ölümün enkaza gebe kaldığı…
Her gün sabaha uyanmak için niyetlendiğimiz gecelerin belki de son gecemizdir bilincini iliklerimize kadar hissettirdi Şubat ayı olabildiğince kısa ama unutturamayacağı kadar uzun. Hanelere dökmeye kıyamadıkları betonları yüreğimize ilmek ilmek sızım sızım dağladılar öyle ki isimler değil numaralar zikreder oldu fikrimizde NE ACI.
İnsana yaşadığı mevsim ağır geldi Bedenimize ruhumuz ağır geldi Gidişleri ile ağırlık çöktü yüreklerimize Şehrin sokak lambalarına enkaz gölgesi ağır geldi Ruhumuzu dinlendirdiğimiz kıyılarımız kurudu Gece ile gündüz arasındaki zamanla yarışır olduk…
