Merve Nur MADEN
Merhaba.
İçimizde biriken ne çok gözyaşı var. Birikip kuruyan… Tuzu ciğer yakan ne çok gözyaşı var sevgili okur. Ele güne izhâr etmediğimiz, bir buruk gülümseyişin ardına gizlediğimiz ne çok gözyaşı var.
Ne vakit ağlamalar birikse gönlümüzde, hep kaçmaların derdindeyiz. Ağlamak, zayıflık mı ola sevgili okur? Değil. Ama yine de kendi acısı sır olsun istiyor insan. Herkesle gülünüyor belki ama herkesle ağlanmıyor ki…
İnsan bazen onca yolu aşıp düzlüğe çıkınca yığılıyor dizlerinin üstüne. Kişiler değişiyor, sebepler değişiyor ama bazı acılar hiç değişmiyor ve insan en çok da yanıldığı zaman ağlamak istiyor. “Âh be…” diyoruz içimizden. Yazık ki, o derin âhın nelere kâdir olduğunu bilmeyenler var sevgili okur…
“Yanıldığım için ağlıyorum.” demiyoruz belki orada burada. İfşa etmiyoruz içimizde ne var ne yoksa. Acılarımızı yarıştırmıyoruz belki dostlar meclisinde. Ama insan bir kere olsun yanılmamak istiyor. Değiştiremiyoruz ne bu çağın insanını ne de yaşadığımız onca şeyi sevgili okur.
Ömür, sararan bir yaprak misali soluyor. Her gün aslında ne kadar da yaşlandığımızı görmüyor muyuz aynalarda? Evet… Ama asıl can yakan da kalbinin an be an yaşlandığına şahit olmak. Kalp yaşlanır mıymış ki? Yaşlanıyormuş sevgili okur.
Bir beden, ruhundan ayrı düştüğü vakit adına “ölüm” diyorlar. Veren belli, alan belli, kime emanet ettiğimiz belli. Bir de yerin altına değil, üstüne gömdüklerimiz var sevgili okur. Sözlüklerde “ayrılık” yazıyor. Acısı ölümden öte… Kimseye emanet edemediğiniz, kime yâr olacağını bilmediğiniz o his… Duvarlar örüyor ruhunuza çepeçevre. İşte o zaman başlıyor kursağımızdan aşağı inmeyen heveslerimizin kavgası. O kavga ki, galip de biz, mağlup da… Ne önemi var? İnsan bazen hiçbir kavganın galibi de olmak istemiyor, haklısı da… İnsan, haklı olmaktan da yoruluyor.
Bir şarkılık, bir şiirlik ömrü var bizim iyileşmelerimizin. Velhâsıl, ne çok vermişiz kendimizden sevgili okur.
Bilmem, kim bilir belki de bir gün yaralarımızı değil devalârımızı konuşuruz.
Var olun.
